zondag 16 mei 2010
Wat is flamenco?
Het is vrijwel onmogelijk om een korte beschrijving te maken van wat de Spaanse Flamenco inhoudt. De exacte ontstaansgeschiedenis is niet eens bekend, omdat de zigeuners – onder wie de Flamenco ontstaan is - hun verleden sinds hun uittocht uit India nooit opgetekend hebben. De eerste vermeldingen van het muzikale fenomeen worden pas in de late 18e eeuw gedaan in de Spaanse geschiedschriften.
Wat we weten is dat de Flamenco vele eeuwen geleden als gezongen vorm is ontstaan in het westelijke deel van Andalusië. Door het harde regime van de toenmalige Spaanse heersers werden de etnische minderheden – waaronder zigeuners, Joden en de nazaten van Arabieren en Moren – daar samengedreven. De zigeuners, muzikanten pur sang, creëerden daar een unieke muzikale smeltkroes met als belangrijkste elementen Indiase ritmes, Arabische toonsoorten, invloeden uit Joodse en Gregoriaanse gezangen en Andalusische trots en temperament.
De Flamenco is ontstaan als puur gezongen vorm en treft daarin alle facetten van het leven. Daarbij wordt gestreefd naar een zo puur en rauw mogelijke emotie. Er wordt niet verhaald, alleen het moment zelf telt. Het is een groot misverstand te denken dat de Flamenco louter feestelijke muziek is. Integendeel, de Flamenco stoelt op verdriet dat met trots ondergaan wordt, zelfs als het thema blijdschap betreft.
Laat in de negentiende eeuw wordt de Spaanse gitaar in de Flamenco geïntroduceerd. In eerste instantie worden daarmee zangers begeleid en ontstaan er korte melodieuze frasen, falsetas genaamd, die zijn afgeleid van de gezongen melodieën. Daarbij wordt in vergelijking met de klassieke Spaanse gitaarbenadering zeer veel met de duim gespeeld – de alzapúatechniek – waardoor het gitaargeluid tussen de klassieke gitaar en de Arabische oud komt te liggen. Mede hierdoor krijgt de Flamencogitaar een oriëntaals karakter. Wanneer de dans later binnen de Flamenco niet meer weg te denken is bij grote uitvoeringen en de gitaristen met de klassieke gitaartechnieken niet goed meer hoorbaar zijn, worden nieuwe technieken bedacht om met meer volume en temperament te kunnen spelen, de zogeheten rasgueados. Vanaf dan komt de Flamencogitaar steeds meer los te staan van de klassieke benadering van de Spaanse gitaar en verheft zich tot een unieke speelstijl.
Hoewel sinds de eerste helft van de vorige eeuw begonnen is met de ontwikkeling van de Flamencogitaar als solo-instrument, heeft dit proces haar groeispurt pas sinds de jaren zeventig gekregen. Inmiddels zijn soloconcerten op de Flamencogitaar de normaalste zaak van de wereld.
Het leren bespelen van de Flamencogitaar is niet eenvoudig, eens te meer omdat de Flamenco een ingewikkelde muziekstijl is die afkomstig is uit een cultuur die ons in vele opzichten vreemd is. Desalniettemin baart oefening kunst. Wie de Flamenco waardeert en leert kennen, zal zich de basisprincipes eigen maken en in staat zijn om diepe emoties op te roepen met zijn instrument. Meer over flamenco.
Bron: elnaranjo.nl
Labels:
flamenco geschiedenis
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten